Մեկ շաբաթ Թումանյանի հետ

<<Արվեստը պետք է լինի աչքի նման պարզ և աչքի նման բարդ>>: 
Թումանյանի կյանքի և ստեղծագործության դասերից էր մարդու և բնության ներդաշնակ միասնությունը, որն այնքան ակնառու արտահայտվում էր բանաստեղծի բնավորության մեջ։ Բնությունը Թումանյանի համար պաշտամունքի առարկա էր, հայրենի բնության ու հիշատակների նկատմամբ սերը անսպառ էր ևա անսահման, չուներ սկիզբ ու վերջ։ Ամեն անգամ, հայրենի Լոռիում լինելիս, նա համակվում էր հարազատ բնաշխարհի աննման գեղեցկությամբ. «Մի երկնային երջանկության քնքուշ ու մեղմ գծեր էին երևան գալիս նրա ժպիտների մեջ»։ Բնության նկատմամբ նրա սերը վարակիչ էր և տարածվում էր շրջապատի վրա։ Նա սիրում էր բնությունը, ինչպես սիրահարված պատանինՙ սիրած աղջկան։ «Դեպի բնությունը» երիտասարդ բանաստեղծներին հասցեագրված Թումանյանի կոչը ապագա սերունդներին ուղղված նրա պատգամներից ու դասերից մեկն է։
Գանձեր ունեմ անտա՜կ, անծե՜ր,
Ես հարուստ եմ, ջա՜ն, ես հարուստ.
Ծով բարություն, շնորհք ու սեր
Ճոխ պարգեւ եմ առել վերուստ։
Անհուն հանքը իմ գանձերի,
Սիրտս է առատ, լեն ու ազատ.
Ինչքան էլ որ բաշխեն ձըրի 
Սերն անվերջ է, բարինՙ անհատ
Նկարները տես...>>>

---