<<Ապահով համացանց>>
Տնօրեն Ա. Օհանյանի ելույթը
Մեր ժողովուրդը ունի մի շարք ընդգծված առանձնահատկություններ երեխայի հետ կապված` երեխային շրջապատել ջերմությամբ, հոգատարությամբ, սիրով և դրան զուգահեռ ստեղծել երեխայի համար անվտանգ, ապահով միջավայր:
Քանի որ կրթական գործընթացի մասնակից են սովորողը, ծնողը, մանկավարժը, ապա միասնական պետք է լուծվի և անվտանգության և ապահովության և իհարկե հոգատարության խնդիրները: Երեխայի համար անհրաժեշտություն է գրել, կարդալը, բայց մենք ուղղորդում ենք ` ինչ կարդալ: Երեխային անհրաժեշտ է երթևեկող փողոց անցնել, մենք ծանոթացնում ենք երթևեկության կանոններին:
Այսօր երեխան համագործակցության մեջ է մտնում համակարգչի հետ, համացանցից օգտվում է, որպեսզի գիտական, կրթական մակարդակը բարձրացնի և ինչու չէ արժեքային համակարգ է ձևավորվում համակարգչի օգնությամբ`գրականություն, երաժշտություն, մշակույթի համակարգեր...
Բայց վտանգը կայանում է նրանում, որ այստեղ երեխայի շփման օղակները կարող են լինել անթույլատրելի, ի վնաս երեխայի, և խաթարվի արժեքային համակարգի շատ կարևոր կետեր: Սխալ եմ համարում կարելիին սպիտակ անվանել, իսկ չկարելիին սև: Ավելի ճիշտ է երեխային սովորեցնել, կրթել, որպեսզի նա գիտակցաբար համագործակցի միայն կարելիի հետ: Այսինքն երեխայի շփումը համացանցի հետ գիտակցաբար դառնա ապահով: <<Ապահով համացանց>> հասկացողությունը իմ կարծիքով պետք է դառնա մշակույթ բոլորի համար: Այսօր մենք աշխատում ենք երեխաների հետ, վաղը ծնողների և այդպես արդյունքը կլինի մի հասարակություն, որի կապը համացանցի հետ կունենա ապահով առանցք:
Քանի որ կրթական գործընթացի մասնակից են սովորողը, ծնողը, մանկավարժը, ապա միասնական պետք է լուծվի և անվտանգության և ապահովության և իհարկե հոգատարության խնդիրները: Երեխայի համար անհրաժեշտություն է գրել, կարդալը, բայց մենք ուղղորդում ենք ` ինչ կարդալ: Երեխային անհրաժեշտ է երթևեկող փողոց անցնել, մենք ծանոթացնում ենք երթևեկության կանոններին:
Այսօր երեխան համագործակցության մեջ է մտնում համակարգչի հետ, համացանցից օգտվում է, որպեսզի գիտական, կրթական մակարդակը բարձրացնի և ինչու չէ արժեքային համակարգ է ձևավորվում համակարգչի օգնությամբ`գրականություն, երաժշտություն, մշակույթի համակարգեր...
Բայց վտանգը կայանում է նրանում, որ այստեղ երեխայի շփման օղակները կարող են լինել անթույլատրելի, ի վնաս երեխայի, և խաթարվի արժեքային համակարգի շատ կարևոր կետեր: Սխալ եմ համարում կարելիին սպիտակ անվանել, իսկ չկարելիին սև: Ավելի ճիշտ է երեխային սովորեցնել, կրթել, որպեսզի նա գիտակցաբար համագործակցի միայն կարելիի հետ: Այսինքն երեխայի շփումը համացանցի հետ գիտակցաբար դառնա ապահով: <<Ապահով համացանց>> հասկացողությունը իմ կարծիքով պետք է դառնա մշակույթ բոլորի համար: Այսօր մենք աշխատում ենք երեխաների հետ, վաղը ծնողների և այդպես արդյունքը կլինի մի հասարակություն, որի կապը համացանցի հետ կունենա ապահով առանցք: